சூரியன் மறைந்து, வீடுகளில் மெதுவாக ஒளி குறைய ஆரம்பித்தது. ஆனந்தியின் வீட்டில், இரவு உணவு முடிந்ததும், அனைவரும் தங்களது மொபைல் மற்றும் டிவி முன் தங்களை மறைத்து விட்டார்கள். குழந்தைகள் வீடியோ கேம்களில் மூழ்கி, ஆனந்தி சமையலறையில் நாளைய வேலைகளை நினைத்து கவலைப்பட்டாள். கணவர் அலுவலக வேலைகளை முடிக்க இன்னும் லேப்டாப்பில் கவனமாக இருந்தார்.

இந்நேரம், ஆனந்தியின் நினைவில் தன் பாட்டியின் வீட்டில் இருந்த அந்த அமைதியான இரவுகள் வந்தன. இரவு எட்டுமணிக்குள் எல்லோரும் படுக்கைக்கு சென்றுவிடுவார்கள். மின்சாரம் குறைவாக இருந்தாலும், அந்த நேரத்தில் வீட்டில் இருந்த அமைதி, பாட்டியின் மென்மையான குரலில் சொல்வது, "காலை நடை, இரவு தூக்கம் – நீண்ட ஆயுள் இரண்டு தூண்" என்ற பழமொழி.

இப்போது, ஆனந்தியின் வீட்டில் அந்த அமைதி இல்லை. இரவு பன்னிரண்டு மணியும் கடந்துவிட்டது, குழந்தைகள் இன்னும் விழித்திருக்க, கணவர் இன்னும் வேலை பார்க்க, ஆனந்தி இன்னும் சமையலறையில். அடுத்த நாள் காலையில் அனைவரும் சோர்வாக எழ, அந்த சோர்வு நாளும் நாளும் சேர்ந்து, மனமும் உடலும் மெதுவாக சலிப்பை உணர ஆரம்பித்தது.

ஒரு நாள், ஆனந்தி தன் மகளின் முகத்தில் வந்த சோர்வையும், கணவரின் கண்களில் தெரிந்த அயர்வையும் கவனித்தாள். திடீரென, பாட்டியின் பழமொழி மனதில் ஒலித்தது. அந்த இரவு, எல்லோரும் மொபைலை விட்டு விட்டு, மெதுவான உரையாடலுடன் படுக்கைக்கு சென்றனர். அந்த அமைதி, அந்த ஓய்வு, மறுநாள் காலை வீட்டில் ஒரு புதிய புத்துணர்வை உருவாக்கியது.

ஆனந்தி புரிந்துகொண்டாள்: உறக்கம் என்பது மட்டும் ஓய்வல்ல, அது குடும்பத்தின் நீட்சி, ஆரோக்கியத்தின் அடித்தளம். அந்த ஒரு மாற்றம், அந்த ஒரு அமைதி, அவர்களின் வாழ்வில் மெதுவாக மாற்றத்தை கொண்டு வந்தது.